Engin veit hvað átt hefur...

... fyrr en misst hefur.

Þessi fleyga setning er mér ofarlega í huga þessa dagana. Ekki vegna þess að ég hafi óvænt tapað neinu, heldur vegna þess að ég valdi að mennta mig í útlöndum þar sem okkar yndislega Íslenska nýtist takmarkað við verkefni eins og ritgerðarsmíði.

Það er þrennt sem við söknum mest að heiman: fólkið, málið og það að þekkja ekki samfélagið. Söknuður til fólksin mun aldrei breytast, þannig að það verður maður bara að sætta sig við. Það að þekkja samfélag hefur fyrst og fremst með praktíska hluti að gera og það má í sjálfu sér taka dágóðan tíma í að ná því inní vitundina. En það að geta ekki tjáð sig almennilega - það er alveg fúllt.

Á íslensku get ég leikið mér að málinu og meira að segja oft slegið um mig með skemmtilegum frösum. Á dönsku grætur maður af gleði ef maður nær að segja eina villulausa setningu.... Hér gleymi ég reyndar alveg að vera sanngjarn við sjálfan mig því að við erum að sjálfsögðu öll fjölskyldan orðin vel fær um að tala dönsku og klárum okkur alveg í því verkefni. Það er bara gífurleg viðbrigði að geta ekki valið úr fjölda ólíkra lýsingarorða þegar tekið er þátt í umræðum, og þurfa að hugsa sig um hvernig best sé að byggja upp setnignar.

En það er svo sem allt í lagi með talað mál Þar hefur alltaf tækifæri til að grípa til mest notuðu setningar minnar á dönsku: "Hvordan siger man det på dansk....". Sem er reyndar afar góð leið til að læra málið. En það gidlir víst ekki í ritgerðarsmíði.

Ég er núna ásamt mínu hópi að skrifa stórt verkefni um áhrif fátæktar á börn. Það eru gerðar gríðarlega miklar kröfur um fagleg vinnubröð og okkur er skylt að draga inn í verkefnið allar þær kenningar og aðferðafræði sem við höfum verið að læra í vetur. Og hér sit ég sveittur við vinnuna mína og sakna þess að geta ekki skrifða á máli þar sem ég auðvelt með að setja á blað það sem í kolli mínum býr. Þess í stað verð ég að sætta mig við að það taki mig heilan klukkutíma að setja niður eina blaðsíðu af dönskum texta, sem tæki mig nokkrar mínútur á mínu eigin máli.

En hvað er ég að kvarta - þetta er mitt eigið val. Þá situr eftir spurningin, var það hugrekki eða heimska að skella sér í háskólanám i útlöndum á miðjum aldri???

Njótið dagsins vinir - og íslenskunnar!

Kolbiluð þvottavél.

Það eru þrjár vélar hér á heimilinu sem keyra nánast án afláts. Þvottavél, þurrkari og uppþvottavél.

Um daginn vildi ekki betur til en svo að þegar ég setti þvottavélina í gang neitaði hún alfarið öllu samstarfi við mig. Það var saman hvaða æfingar ég gerði, allir verkferlar þessarar rándýru 3 ára Simens vélar lágu niðri. Og þá voru góð ráð dýr.

Það fyrsta sem ég gerði var að hringja í Óla bróðir minn og spurja hann hvaða viðgerðarverkstæði hann notaðist við. Hann bað mig að finna út skráningarnúmer vélarinnar og hringdi síðan í umboðið fyrir mig. Stuttu seinna hringdi hann og sagði að umboðið þekkti ekki til þeirrar bilunar sem væri að hrjá vélina mína. Hann saðgi líka að það kostaði mig 800 danskar krónur að fá viðgerðarmann til bilunarleit. Það fannst mér í sjálfu sér alger bilun og var lítið hrifin af hugmyndinni.

Ég spurði því Óla hvað hann myndi gera í mínum sporum og hann sagðist myndi byrja á að kíkja á hana sjálfur. Það fannst mér mun sniðugari hugmynd og var fljótur að bjóða honum í kaffi. Þar sem ég á heimsins bestu bræður tók hann mjög vel í þá hugmynd og það leið ekki á löngu þar til hann var kominn til mín með verkfæratöskuna sína.

Þar sem ég veit EKKERT um svona viðgerðir spurði ég Óla hvað hann myndi byrja á að gera. Hann sagði að fyrsta verkið væri að athuga kolin í vélinni og ég var fljótur að segja honum að það væri alveg öruggt að það væri ekki vandinn. Ég hefði aldrei sett kol í vélina, bara þvott. Öll kolin væru bara í grillinu út á svölum....Óli var fljótur að átta sig á aðstæðum og spurði hvort það væri ekki best að ég hellti bara uppá kaffi á meðan hann tékkaði á vélinni......

Þegar búið var að rífa kolin úr sá verkfærðingurinn hann bróðir minn að þau voru alveg uppétin. Hann sagði því að næsta verk væri að panta ný kol og athuga hvort það gerði vélinni ekki gott. Í gær náði ég í nýju kolin og í dag kom Óli svo og setti þau í og nú er vélin komin í gagnið á ný! Og þvílíkur munur!!!

Mikið er ég þakklátur fyrir að eiga svona snjallan og hjálpsaman bróðir!!

Táningur!

Það eru merkileg tímamót í lífi okkar Kötu minnar í dag. Elín Rut, litla trippið okkar, fyllir árið og er frá og með deginum í dag orðin táningur. Það þýðir að við Kata mín eigum 2 táninga, tvo uppkominn börn og eitt barnabarn sem þrátt fyrir að vera nýfæddur fyllir sitt annað ár í sumar. Mikið svakalega flýgur tíminn áfram og það án þess að við hjónin eldumst neitt að ráði.

Elín Rut hefur sannkallaður gleðigjafi inní líf okkar og það er alltaf fjör og skemmtilegheit í kringum hana. Henni er alltaf afar mikið í mun að öllum líði vel og er almennt afar umhugað um fólk. Elín Rut er mjög dugleg í skólanum og eftir að við fluttum hingað til Danmerkur hefur henni gengi frábærlega að læra dönskuna og fóta sig í nýju umhverfi. Ég er bæði afskaplega stolltur af litlu telpunni minni og yfir mig þakklátur fyrir hana.

Elsku Eín Rut mín - til hamingju með daginn og táningsáfangann!

Friðhelgi heimilisins.

Ég er afdráttarlaust þeirrar skoðunnar að virði eigi friðhelgi heimilsins. En ég er líka afdráttarlaust þeirrar skoðunnar að þar þurfi eitt yfir alla að ganga.

Undanfarið hefur verið efnt til mótmæla við heimili ýmissa ráðamanna og nú er svo komið að löggæslan hefur gripið í taumana. Það finnst mér hið besta mál og nauðsynlegt að tryggja að alþingismenn og aðrir leiðtogar þjóðarinnar geti óhulltir dvalið á heimilum sínum. Ólína Þorvarðardóttir skrifar á heimasíðu sinni að það væri "óhugnanlegt að fylgjast með mótmælum við heimili fólks". Ég get alveg tekið undir það með þingmanninum. Heimilið á jú líka í öllum tilfellum að vera friðhelgt.

En reyndin er nú samt allt önnur á landinu bláa. Þannig hafa bankarnir, sem flestir eru komnir í eigu okkar allra, gengið með harðri hendi að heimilum fjölda landsmanna. Og það er gert í skjóli þeirra sem við höfum valið til að gæta okkar hagsmuna. Hvernig má það síðan vera að þessir sömu aðilar sína á sér tennurnar þegar kemur að þeirra eigin heimilum? Með því eru þingmenn að segja okkur hinum að á Íslandi séu menn mis jafnir í þjóðfélagi sem státar af því að allir menn séu jafnir. Þetta er ótækt og óafsakandi!

Í þessum vangaveltum mínum lít ég ekki til allra þeirra viðskiptajöfra sem svikið hafa land og þjóð og sitja enn á gulli sínu þrátt fyrir að þjóðin liggi særð við vegkantinn eftir þá. Þeir hafa löngu sýnt að heiður þeirra og virðing er langt undir væntingum. En þegar kemur að landsfeðrunum hljótum við að geta gert skýra kröfu á að menn axli ábyrgð og standi vörð um land og þjóð. það er jú það sem við borgum þeim laun sem eru af þeirri stærðargráðu að ég myndi gjarnan þyggja þau kjör.

En þrátt fyrir þessa stundargeðvonsku mína yfir ástandi heima, á landinu sem ég elska, hef ég ákveðið að vera glaður og hamingjusamur í dag. Lífið er of gott til að verja því í leiðindi.

Njótið dagsins vinir - hann kemur aldrei aftur!

Lífið er ljúft!

Ég er svo lánsamur maður að lang flestir dagar í lífi mínu eru góðir dagar. Ég er hamingjusamur og nýt lífsins og hef aukinheldur lært þá kúnst að sjá það jákvæða í hverju degi.

Síðustu dagar hafa verið sérlega ánægjulegir. Frá fimmtudegi til laugardags dvöldum við í sumarhúsi á austurströnd Danmerkur með Betu mágkonu og hennar fjölskyldu. Að sitja með góðum vinum, borða góðan mat og njóta þess að hlæja að góðum minningum eru sönn forréttindi. Og ekki skemdi að veðrið var yndislegt og við nutum þess fara í langar gönguferðir um fallegt umhverfi sumarhúsasævðisins. Beta og Detlef keyrðu síðan heim til Germaníu á sunnudag og tóku tengdamömmu með. En áður en þau fóru af stað hjálpuðumst við að við að klára hangikjötið sem Kaja hafði komið með frá Íslandi. Við Kata mín hristum sem sagt fram eina snögga matarveislu, en það kunnum við ágætlega og kunnum einsaklega vel við að gera. Michael hennar Theu minnar var hjá okkur líka og það var ekki annað að sjá en þeim danska fynndist íslenska lambið hreinasta afbragð.

Eftir kveðjustundina fórum við Kata mín síðan út í skóg í göngutúr og strákarnir okkar komu með. Þvílík forréttindi að eiga þannig samfélag við börnin sín að þau nenni með manni í slíkar ferðir! Þar kemur uppskera margra ára sáningar fram. Þegar heim var komið og búið að ganga frá öllu sem gera þurfti fengum við síðan símtal frá Óla bróðr. Hann og Anette áttu í einhverjum erfiðleikum með allan ísinn sem þar var til í kistunni og þurftu smá aðstoð við að minnka lagerstöðuna. Við brugðum okkur því suður á bóginn og áttum yndislegt kvöld með dýrmætum vinum í Støvring.

Annars var hugurinn minn heima á Íslandi á föstudaginn, nánar tiltekið heima hjá pabba sem þá fyllti árið í 71. sinn. Ég hefði svo innilega viljað vera nær honum á þessum degi og fá mér kaffisopa með honum. En þar sem Atlantsálar skilja okkur að lét ég því duga að hringja í hann og óska honum til hamingju með daginn. Hann var sjálfum sér líkur og hafði meiri áhuga á að heyra um hvernig okkur liði og hvað væri að frétta af okkur en að tala um eigið afmæli. Pabbi hefur alltaf sýnt öllu sínu fólki einlæga umhyggju og verið einstaklega umhugað um að öllum líði vel. Eftir að við Kata mín fluttumst búferlum austur yfir hafið hefur það verið mikið áhugamál hjá pabba hvernig okkur gangi að læra málið og hvernig krökkunum gangi að komast inní skólakerfið. Ég er afar þakklátur fyrir þann áhuga sem pabbi hefur á mér og mínum og umhyggjuna sem hann sýnir okkur. Það eru ekki allir svo heppnir að eiga pabba sem elskar með þeim hætti sem pabbi gerir. Og ég elska pabba minn!

Njótið augnabliksins vinir - það kemur aldrei aftur!

Rólegir dagar.

Það eru rólegir dagar að baki hjá okkur fjölskyldunni, og þeim hefur verið vel telkið. Í afar mörg ár höfum við ráðstafað verulega miklu af tíma okkar í að sinna öðrum og haft óþarflega lítin tíma fyrir okkur. Þegar við fluttum frá yndislega Íslandi ákváðum við strax að nota námstímann minn hér ytra til að stilla kompásinn uppá nýtt. Við höfum í svo mörg ár verið í forsvari fyrir kirkjulegu starfi og höfum notið þess þó svo að það sé svo gott sem botnlaus vinna. En allt hefur sinn tíma og nú finnum við að það er tími fyrir okkur! Og þann tíma höfum við og ætlum við að nota vel. Í dag njótum við þess að vera upptekin við að elska Guð og njóta elsku hans á móti.

Páskarnir hafa því verið sannkallaðir frídagar sem við höfum notað til að hvíla okkur og hlaða batteríin okkar. Við höfum farið í heimsókn og fengið heimsókn, farið i skógarferð, legið og lesið, horft á sjónvarp, borðað góðan mat og í alla staði notið lífsins. Reyndar hafa synir mínir verið í sitt hvoru ferðalaginu. Jósúa fór með bekkjarfélaga sínum og fjölskyldu hans í Legoland og var þar í 2 daga. Birgir Steinn fór hins vegar með nokkrum vinum sínum til Amsterdam og kemur heim seinnipartinn í dag.

Í kvöld verður síðan páskalambið borðað og það er, Guði sé lof, íslenskt lambalæri eldað af snillingnum mér.... Ég held að það sé ekki neinum ofsögum sagt að allri fjölskyldunni hlakki til að setjast að borðum í kvöld.

Á morgun koma svo Elísabet og Detlef (systir Kötu minnar og hennar heittelskaði) í vikudvöl hingað til Jótlands. Þau búa í Germaníu og hafa gert frá því að þau giftust fyrir 26 árum síðan. Þau hafa leigt sér sumarbústað hér rétt fyrir utan Álaborg þar sem þau ætla að dvelja, og við ætlum um næstu helgi að heimsækja þau og gista í 2 nætur hjá þeim. Það verður yndislegt að hitta þau og njóta samfélags við þau. Ég er svo heppinn að Óli bróðir býr í fallegum bæ rétt sunnan við Álaborg og við hittumst reglulega, síðast í gær þegar hann og Anette komu hér við í kaffisopa. Það er svo ómetanlegt að eiga fjölskyldu og njóta þess að elska og vera elskaður.

Njótið páskanna elsku vinir og þess frelsis sem verk Jesú á krossinum færir okkur.