Jósúa minn er 17 ára í dag.

Í dag eru sautján ár síðan Jósúa sonur okkar tók sinn fyrsta andadrátt. Hann fæddist snemma að morgni vestur á Ísafirði en þangað hafði fjölskyldan flust aðeins örfáum dögum áður. Meðgangan og fæðingin gengu afar vel, og það gaf tóninn fyrir það sem framundan var.

Jósúa hefur alltaf verið mjög meðfærilegur og skemmtilegur einstaklingur. Hann veit alveg hvað hann vill og hvað hann vill ekki en það eru aldrei, og hafa aldrei verið, nein vandræði með hann. Systkini hans senda honum stundum kaldar kveðjur þegar við rifjum upp ”gamla daga” en það gerum við oft í okkar fjölskyldu. Þá er gjarnan spurt hver var nú þægasta barnið og alltaf er það Jósúa sem fær þau verðalun, hinum til mikilla vonbrigða.

Jósúa er mjög agaður maður sem sést best í því hvernig hann gjörbreytti matar- og lífsstíls venjum sínum alveg uppá eigin spýtur. Hann náði af sér tæpum 30 kílóum á tiltölulega fáum mánuðum og hefur síðan haldið sinni þyngd stöðugri í vel á annað ár eftir að markmiðinu var náð. Hann sýnir líka af sér eindæma aga þegar kemur að skóla og heimanámi, enda er hann framúrskarandi nemandi með topp einkunnir í öllum fögum.

Jósúa hefur verið okkur öllum ómæld blessun og mikill gleðigjafi. Hann er skapgóður, hjálpsamur og góðviljaður. Þegar kemur að vinnu er hann eins og maurarnir, fer ekki með neinu offari en er að eins lengi og þörf krefur. Það er helst ef hann á að vaska upp sem skóinn kreppir, en þá fær hann oft ”magapínu”. Það er reyndar trix sem hann lærði af eldri bróður sínum, Birgi Steini, og það virkaði svo vel hjá honum vegna þess að bjargvættur þeirra systkina, Thea stóra systir, hjólp þá alltaf til og bjargaði ”fárveikum” bróður sínum. Nú býr Jósúa minn við það að Thea býr austan Atlantsála og getur þvi ekki komið honum til hjálpar í þessum ”magaveikindum”.

Jósúa er líka mjög heiðarlegur maður og í hans lífi gildir það sem við höfum alltaf lagt inn í líf barnanna okkar að Já er Já og Nei er Nei. Ef Jósúa á að koma heim fyrir einhvern ákveðin tíma þá þurfum við ekki að hafa áhyggjur af því, á mínútinni sem hann á að vera kominn heim skilar hann sér inn fyrir þröskuldinn. Menn uppskera svo eins og þeir sá og Jósúa hefur með framkomu sinni og karakter áunnið sér mikið og gott traust hjá okkur Kötu minni.

Elsku Jósua minn, innilega til hamingju með daginn þinn. Ég er verulega stolltur af þér og þakklátur fyrir að eiga þig bæði sem son og vin!!

Ráðgjafaþjónusta

Allir einstaklingar eru í samskiptum við einhvern eða einhverja allann liðlangann daginn. Við eigum í stöðugum samskiptum við maka okkar, börn okkar, fjölskyldumeðlimi, vini eða vinnufélaga. Oft á tíðum eru síðan okkar mikilvægustu samskipti háð við okkur sjálf, þar sem það skiptir öllu hvernig við tölum um og við okkur sjálf.

Mörgum gengur ljómandi vel á þessu sviði samskipta og lenda ekki í neinum teljandi vandræðum. Ef vandræði knýja dyra þá ná þessir að leysa það sjálfir með viðkomandi aðila.

Öðrum gengur ljómandi illa að eiga samskipti við aðra og svo virðist sem þeim takist ekki að komast klakklaust frá þessu sívirka hlutverki. Þá hafa menn aðeins tvo kosti, að vera í vandræðum og líða illa yfir stöðunni, og í mörgum tilfellum sjá hlutina enda með skelfilegum afleiðingum. Hinn kosturinn er að leita sér aðstoðar og fá hjálp við að koma samskiptum í lag.

Það að lifa í nútímavæddu vestrænu þjóðfélagi getur verið mjög flókið og það koma upp afar mörg og ólík vandamál í lífi hvers einasta manns. Sumir eiga við samskiptaerfiðleika að stríða, sumir lenda í fjárhagsvanda, aðrir glíma við fíknir og svo eru sumir sem einfaldelga lenda á vegg af einhverjum toga og brotna við höggið. Það er heldur ekkert einfalt að eiga maka, takast á við barnauppeldi og oft á tíðum lendir fólk í þeirri stöðu í blindgötu og sárvantar aðstoð út úr vandanum.

Ég hef í mörg ár unnið með fólki. Ég hef meðal annars verið prestur í mörg ár og hef sem slíkur tekið fólk í sálgæslu sem og almenna ráðgjöf um flest sem snertir mannlegt líf. Í gegnum mörg ár hef ég því sankað að mér reynslu sem ekki fæst keypt í verslun og ekki fæst í skóla. Auk þess hef ég líka lesið mér mikið til um fræðin, og stunda nú nám við Háskóla Íslands í félagsráðgjöf. Ég las sömu fræði við Álaborgarháskóla síðastliðin vetur með mjög góðum árangri. Þegar kemur að reynslu í að vera fjölskyldumaður og faðir á ég einnig áratuga farsæla sögu.

Nú hef ég ákveðið að opna mína eigin ráðgjafaþjónustu þar sem ég býð hverjum sem á þarf að halda aðgang að reynslu minni og þekkingu. Ég sel tímann á vægu verði og fólk slær því tvær flugur í einu höggi við að leyta til mín, fær aðstoð við að koma lagi á líf sitt og sparar sér fjármuni á sama tíma. Ég verð til húsa í hjá vinum mínum í CTF í Reykjavík (Háteigsvegi 7) og stundaskráin mín í HÍ gefur mér færi á að bjóða tíma jafnt eftir hádegi sem fyrir hádegi.

Það er hægt að panta tíma með því að senda mér t-póst á [e-mail] eða í síma 858-1795.

Taktu ákvörðun í dag um að lifa það sem eftir er lífsins hamingjusamur og í jafnvægi. Ef þú þarft hjálp við það, hafðu þá samband og leyfðu mér að aðstoða þig.

Konur eru líka menn!

Við lestur þessa pistils er nauðsynlegt að heyra bara það sem verið er að segja en alls ekki það sem ekki er verið að segja.

Það er alltaf svolítið broslegt þegar maður sér hund eltast við eigið skott.
Það brennur þó við í jafnréttismálum að einstaklingar taki upp þetta broslega hátterni ferfættlingsins.

Ég fylgist verulega vel með fréttum, les daglega helstu netmiðla heima á Fróni á netinu ásamt þeim dönsku, bresku og amerísku. Er ekki nógu vel að mér í öðrum tungumálum til að það gagni að fylgjast með netmiðlum á þeim bæjum. Um daginn heyrði ég svo í fréttatíma á RÚV að rætt var við "talskonu" samtaka sem láta sig varða jafnréttismál.

Þegar ég heyri þetta orð "talskona" kemur mér alltaf í hug besti vinur bónda sem ég starfaði hjá í 3 sumur sem unglingur. Tryggur eyddi nefnilega stórum hluta "frítíma" síns í að eltast við eigið skott.

Ef einstaklingur eða félagasamtök berjast fyrir jafnri stöðu kvenna við karla, hvernig stendur þá á því að sömu aðilar gefa til kynna með orðalagi sínu að þeir líti ekki á konur sem menn??

Konan mín, sem ég elska meira en ég fæ nokkurn tíma sett í orð, er kvenmaður. Það kemur engum á óvart sem hana hafa séð eða hitt. Hún er ekki kvenkona! Konur eru nefnilega líka menn. Á fyrstu síðum Biblíunnar er talað um að Guð hafi skapað MANNINN í sinni mynd, og svo er haldið áfram og sagt að hann hafi "...skapað þau karl og konu..." Karlmaður og kvenmaður!!

Mikið væri nú gott ef allir þeim sem berjast fyrir jafnrétti kynjanna, viðurkenndu þá einföldu staðreynd að konur eru líka menn og hættu að nota orðskrýpi eins og "talskona". Sú kona sem á einhvern hátt talar fyrir hönd slíkra samtaka er að sjálfsögðu "talsmaður" þeirra.

Orð eru skapandi máttur - þess vegna er svo mikilvægt að velja orðalag sitt vel.

Áfram konur!!

Birgir Steinn 20 ára!

Í dag er „litli“ drengurinn minn 20 ára. Það er með ólíkindum að það séu komnir tveir áratugir síðan við Kata mín fengum fallega drenginn okkar í fangið í fyrsta sinn. Og síðan hefur mikið vatn til sjávar runnið.

Birgir Steinn hefur verið okkur til mikillar gleði og ánægju frá fyrsta degi. Fyrstu tvö árin í lífi hans var hann reyndar afskaplega rólegur og það varla hreyfðist í honum blóðið. En svo vaknaði hann til lífsins og hefur allar götur síðan þá hreinlega iðað af lífi. Hann er lífsglaður og duglegur við að njóta augnablikanna. Það hefur ekkert þvælst fyrir honum að fara alltaf hefðbundnar leiðir, enda listamaðurinn í honum strerkur og ríkari en svo að auðvelt sé að koma á hann böndum. Enda eiga menn ekki að láta kringumstæður binda sig, það er svo þvingandi. Bakhliðin á þeim pening er reyndar sú að hann er stundum svolítið eins og vindurinn, ekki auðvelt að vita hvaðan hann kemur eða hvert hann er að fara.

Birgir Steinn á afskaplega marga framúrskarandi eiginleika og ég ætla ekki í þessum fáu línum að reyna að gera þeim öllum skil. Það er hins vegar tvennt sem mér finnst standa uppúr, fram yfir gríðargóðar gáfur og listræna hæfileika, og annað þessara atriða er hjartalag Birgis Steins. Hann hefur svo einstaklega blíðan og yndislega anda og þá sem hann elskar elskar hann alla leið. Hitt er trúfesti Birgis Steins, en hann hefur marg sýnt að það sem hann lofar stendur hann við.

Undanfarin vetur hefur verið mjög óvenjulegur fyrir alla fjölskylduna og krafist þess að hver fjölskyldumeðlimur leggi sitt af mörkum. Þar hefur Birgir Steinn farið langt fram úr því sem hægt er að biðja 19 ára mann að gera. Þar hefur framlag hans og hugarfar vakið bæði undrun mína og ómælanlegt stolt.

Ég er afar þakklátur fyrir litla drenginn minn sem er orðin stór. Þakklátur fyrir það hver hann er og hvernig hann hefur með æðruleysi tekist á við alskonar aðstæður og alltaf haft sigur. Þakklátastur er ég þó án efa fyrir það að Birgir Steinn er ekki bara sonur minn, hann er einn af mínum allra nánustu vinum.

Elsku Birgir Steinn, innilega til hamingju með daginn þinn. Ég elska þig og er svo stolltur af þér!!

Heimskur er heimasetinn maður!

Fyrir 24 árum síðan átti ég skemmtilegt samtal við merkiskonu sem ég átti talsverð samskipti við í mörg ár. Konan hét Sigrid Ásgeirsson, norsk að uppruna, en notaði stærsta hluta lífs síns á Íslandi. Í áraraðir var hún húsvörður í Fíladelfíu krikjunni í Reykjavík. Þar sem ég tók afar virkan þátt í starfi kirkjunnar á þessum árum (og geri enn) lágu leiðir okkar Sigrid verulega oft saman og í lang flestum tilfellum voru það ánægjuleg samskipti. Hún átti það þó til að senda manni tóninn.

Á þessum árum voru báðir stóru bræður mínir við nám á erlendri grundu. Óli las verkfærði í Danmörku og Kiddi las Guðfræði í Kanada. Sigrid hafði áhuga á fólki og þekkti vel til beggja bræðra minna. Þegar við mættumst einu sinni á ganginum fyrir framan húsvarðaríbúðina í Fíladelfíu spurði hún mig hvað væri að frétta af bræðrum mínum og hvað þær væru að aðhafast. Ég sagði henni hvað hvor um sig væri að lesa og hvar. Hún spurði um hæl hvort ég hefði ekki farið neitt utan til náms og hvort það stæði ekki til. Ég neitaði hvoru tveggja enda var ég á þeim tíma alls ekki að hugsa um nám eða að flytja burt frá nafla alheimsins. Svar Sigrid við mínu svari var einfalt og hnitmiðað: "heimskur er heimasetinn maður.

Það er nú ekki hægt að segja með sannfæringu að ég hafi verið mjög uppörvaður eftir þetta samtal við Sigrid Ásgeirsson. En það er heldur ekki hægt að segja að það hafi verið vegna þessara orða hennar að ég fluttist ári seinna búferlum með litlu fjölskylduna mína til Kanada. Ferðinni var heitið í sama skóla og Kiddi var í og ég hóf að lesa "Pastoral Theologi".

Það var verulega lærdómsríkt að dvelja í Kanda, og það reyndist okkur Kötu minni líka dýrmætt að þurfa í jafn ríku mæli og raun bar vitni að treysta á okkur sjálf og hvort annað. Við fórum í gegnum menningarsjokk og erfiða aðlögun hönd í hönd og við erum enn að njóta góðs af þeirri mótun sem við fórum í gegnum á þessum tíma. Við vorum ung og nýgift með litlu Theu bara þriggja mánaða og langt frá heimahögum.

Um aldamótin - síðstu það er að segja - fór að myndast löngun í lífi mínu til að prófa að búa í Danmörk. Við vorum búinn að prófa að búa vestan við Atlantsála en höfðum bara ferðast austur á bóginn. Danmörk hefur alltaf heillað mig mikið og mig langaði veruelga að prófa að búa þar og lesa við einhvern góða háskóla. Í kreppunni miklu heima á Íslandi árið 2008-2009 ákváðum við Kata mín að nota það tækifæri sem myndaðist og flytjast til Danmerkur. Ég fór að lesa við Álaborgarháskóla og Kata fékk vinnu við sitt fag sem félagsráðgjafi hjá Aalborg Kommune.

Það er gríðarleg vinna að flytja í nýtt land og alls ekki átakalaust. Við þurftum að læra nýtt tungumál, læra á nýja menningu, aðlagast nýju þjóðfélagi og spreyta okkur ein - aftur! Við Kata mín höfum í uppveksti barnanna okkar lagt þeim þann arf inn í líf sitt að fjölskyldan stendur saman. Við höfum kennt þeim það sem okkur hefur reynst best, að treysta Guði og að fara í gegnum hlutina hönd í hönd, staðráðin í því að láta ekkert buga okkur. Og það hefur lánast okkur. Fjölskyldan tókst á við þessa áskorun og hafði betur. Samstarf systkininna (barnanna okkar) hefur verið með þvílíkum hætti að hverjum foreldrum væri það verulegur sómi. Það var samt strax við flutningin ákveðið að að ári liðnu yrði staðan skoðuð og út frá líðan okkar þá tekið ákvörðun um hvað gert yrði í framhaldinu.

Undanfarna vikur höfum við síðan vegið og metið og að lokum er komin niðurstaða. Þakklát fyrir þann tíma sem við höfum átt hér í Danmörk, þakklát fyrir þá vini sem Guð hefur blessað okkur með, þakklát fyrir þá reynslu sem dvölin hefur fært okkur, þakklát fyrir tungumálið sem við fengum að læra og þakklát fyrir þann tíma sem kjarnafjölskyldan okkar Kötu (sem fer óðum stækkandi) hefur átt saman síðasta árið er stefnan engu að síður tekin heim til landsins bláa. Elstu börnin okkar tvö verða þó eftir og munu alla vega að sinni búa í ríki Margrétar Þórhildar.

Þegar ég var yngri var ég afar upptekin af því sem öðrum fannst um mig. Í dag fer lítið fyrir þeim þankagangi hjá mér. Ég er þeim mun uppteknari af því sem mér finnst um mig. Það er nefnilega eins og Heiðar vinur minn Guðnason (framkv.stj. Samhjálpar) segir svo oft: "Það breytir mér ekkert hvað öðrum finnst um mig, það breytir mér bara hvað mér finnst um mig". Mér finnst ég hafa nýtt þau tækifæri sem lífið - bæði í meðbyr og mótbyr - hafa fært mér. Mér finnst ég hafa tekist á við verkefnin mín af yfirvegun og gert mitt besta í að klára hvern kafla fyrir sig. Mér finnst ég mun ríkari en annars væri vegna þeirrar reynslu og þroska sem lífið hefur fært mér. Mér finnst ég sem sagt ferlega fínn náungi.

Hvað sem öllum pælingum líður þá er ljóst að ég er ekki lengur heimasetinn maður og kem því ekki heimskur heim!

Áfram Ísland.

Heimsmarkaðsverð á olíu.

Allir bíleigendur á Íslandi, svo og þeir sem fylgjast með almennri umræðu á Fróni, vita að heimsmarkaðsverð á hráoliu breytist hratt og sveiflast mikið. Þessar sveiflur skila sér inní verðlag á eldsneyti heima á Íslandi um það bil korteri áður en búið er að breyta heimsvarðkaðsverðinu hjá byrgjum. Þvílík er fyrirhyggjusemi íslensku olífélaganna.

Ég er frekar vel að mér í Íslenskri tungu og met mitt móðurmál enn meira núna en nokkurn tíma. Það að glíma við undarlegt tungumál eins og dönsku allan daginn, alla daga, kennir manni meira en nokkuð annað að meta sitt eigið tungumál. En nú veit ég ekki hvort ég hef skilið orðið "heimsmarkaðsverð" rétt. Ég hef alltaf skilið það þannig að það sé verðið sem gildir hjá byrgjum í almennum markaðvæddum heimi. Það sé sem sagt sama "heimsmarkaðsverð" alls staðar í heiminum.

Nú hef ég búið í Danmörku í eitt ár og rekið hér heimili, og þar með talið bíl. Ég hef keyrt talsvert mikið og keypt talsvert mikið af bensíni á gamla græn. Tvær ferðir höfum við farið suður til Germaníu og því hef ég einnig átt talsverð viðskipti við þýska eldsneytissala. Þann tíma sem við höfum búið hér ytra hefur íslenska krónan styrkst gagnvart þeirri dönsku um 18%. Á þessum sama tíma hefur eldsneyti ekki hækkað neitt hér í danmörku! Og það hefur lika verið sama verð þau skipti sem ég hef skotist suður yfir landamæri. Heima á klakanum hefur hins vegar "heimsmarkaðsverð" hækkað um 6% á sama tíma og styrking krónunnar hefur verið mjög áberandi.

Nú er ég bara "skólastrákur í útlöndum" og ekki ósennileg að ég kornungur maðurinn skilji bara ekki "business" betur en þetta. En þar sem ég veit að pabbi minn, sem er mikill áhugamaður um þróun verðlags á Íslandi og auk þess stærðfræðisnillingur af Guðs náð, á eftir að lesa þessar línur mínar þyrfti ég að biðja hann að útskýra fyrir mér hvernig "heimsmarkaðsverð" á hráoliu þróast í samræmi við gengisþróun íslensku krónunnar.

Niðurstaða mín af þessari óvísindalegu rannsókn minni á þróun heimsmarkaðsverðs er reyndar sú að það sé alls ekki það sem ráði ferðinni í verðlagi á eldsneyti heima fyrir. Það eru einhver önnur sjónarmið sem þar ráða för. Og í þeirri umræðu verð ég að segja að ég treysti íslensku oliufélögunum hreint ekki til að gæta hagsmuna neytenda. Og þá er ekki laust við að maður varpi öndinni mun léttar vitandi að olíufélögin eru löngu hætt öllu samráði um verð........

Njótið þessarar miklu ferðahelgi og vonandi sveiflast heimsmarkaðsverðið ekki mikið á milli daga.

Í sandölum og ermalausum bol....

Það hefur verið mikil veðurblíða í Danmörku undanfarnar vikur og Álaborg hefur skartað sínu fegursta. Ég sé það reyndar á fréttum frá gamla landinu að veðrið hefur einnig leikið við landann.

Munurinn á veðrinu hér í Álaborg og heima á Fróni finnst mér ekki síst mælast í stöðugleika. Hér er bara einfaldlega sumar á sumrin, en heima veit maður svo sem aldrei hverju maður má búast við. Það er reyndar líka einn af kostunum við að búa á Íslandi, alltaf eitthvað spennandi að gerast.

Í gærkvöldi fór ég að venju í góðan göngutúr. Að þessu sinni fór ég einn þar sem Kata mín var upptekin við að finna sér sófa á Gul og Gratis síðunni, sem er Barnaland baunverjanna. Það er svo sem ekki í frásögur færandi að ég fari í göngutúr, en eins og oft á mínu rölti hugsaði ég heim til Íslands í gærkvöldi. Hugleiddi hvað vinir mínir væru að aðhafast, hugsaði um hvernig veðrið skyldi vera og hvernig fólkið mitt almennt hefði það. Þetta var svo sem afar hefðbundin göngutúr, eitthvað sem ég hef alltaf gert mikið af, bæði hér við Limfjorden og heima á gamla klakanum. Það sem gerði göngutúrinn í gær ólíkan þeim sem ég hef tekið heima á Íslandi var skófatnaður minn.

Ég held að það hafi verið Þórhallur Sigurðsson leikari, sem hélt uppá 60 ára afmælið sitt í rúmlega tvö ár, sem söng um sólarþyrstan landann sem skemmdi sér vel við suðrænar strendur í "sandölum og ermalausum bol....."

Ekki á ég neinn ermalausan bol en ég á mjög góða Rockport sandala sem ég keypti í Peuerto Rico fyrir 6 árum síðan. Þessir sandalar hafa síðan ferðast með mér til fjölmargra landa og meðal annars gengið götur Páls postula við botn Miðjarðarhafsins. Heima á Íslandi hafa Rocport skórnir eingöngu verið notaðir sem inniskór en hér í ríki Margrétar Þórhildar hef ég varla gengið í neinu öðrum vikum saman. Á táslunum í Rocport!!

Ekki veit ég hvernig skófatnað þú ætlar að nota í dag, en ég ætla á ströndina með fólkið mitt, í sandölum og sundbuxum. Kúnstin við að njóta lífsins felst nefnilega í að njóta lífsins og þess sem augnablikið gefur tækifæri til.

Viðburðarríkir dagar!

Það hefur sannarlega verið líflegt í okkar húsi undanfarna daga og við fjölskyldan virkilega notið samfélagsins við fólk sem við elskum. Anna systir Kötu minnar hefur verið hjá okkur í tæpar tvær vikur en fór heim í gær, og Kiddi og Ásta hafa verið hér í Álaborg í vikutíma og við öll notað tímann vel til samfélags ásamt Óla bróðir og hans fjölskyldu.

Við höfum, auk þess að borða mikið og vel bæði heima hjá Óla og Anette og okkur Kötu minni, farið öll út að borða saman, gegnið um miðbæ Álaborgar og skoðað mannlífið, farið niður á strönd og borðað þar nestið okkar (Sandwich og sandkaka)og notið þess að liggja í sólinni og svambla í sjónum. Í hnotskurn má segja að við höfum verið verulega upptekin við að njóta lífsins.

Í gær fór Anna systir sem sagt heim, en með sömu vél og hún fór kom elsku Birgir Steinn okkar heim eftir fjórar vikur á Íslandi og það var verulega gaman að fá drenginn heim aftur. Þegar við komum heim frá flugvellinum biðu okkar síðan afar góðir gestir, en það voru þau Kiddý og Baddi sem vorum á leiðinni heim til Noregs og keyrði hér í gegnum Álaborg. Við áttum því yndislegan dag með vinum okkar, fengum okkur fyrst kaffi og með því, fórum síðan í góðan göngutúr um hverfið og loks grilluðum við góðan mat og nutum samfélagsins hvert við annað. Það var yndislegt að eiga tíma með Kiddý og Badda enda úrvalsfólk þar á ferð.

Eftir að vinir okkar voru farnir til að ná í ferjuna til Norðurvegs sátum við Kata mín út á svölum með börnunum okkar og nutum þess að spjalla saman. Það er svo óendanlega dýrmætt að eiga vináttu barnanna sinna og geta notið þess að deila af sínu lífi og taka þátt í þeirra lífi. Þar sem systkinin höfðu ekki hisst í 4 vikur, höfðu þau líka margt að segja hvert öðru. Við gömlu voru því löngu farinn inn að sofa áður en krakkarnir gengu til náða og Thea og Birgir Steinn fóru heim til sín.

Ég lagðist til hvíldar í gær afar þakklátur Guði fyrir það líf sem ég fæ að lifa og þá vini sem Guð hefur sett inní líf mitt, jafnt innan fjölskyldu sem utan. Það eru verðmæti sem ekki verða keypt!!

Í dag ætlum við bræðurnir þrír síðan að eiga okkar yndislegu "bræðrafundi" þar sem við tökum marga klukkutíma í það eitt að njóta einlægrar vináttu hvers annars og létta af hjarta okkar við hvern annan.

Ég elska að vera til!!

Germanía

Einn af kostum þess að búa í Danmörku er að Evrópa liggur við fætur manns. Þannig getur maður sest uppi í bílinn sinn og keyrt á milli landa eins og ekkert væri einfaldara. Fyrir mig sem innfæddan eyjabúa er þetta alltaf jafn mögnuð tilfinning, og eitthvað sem mér hefur þrátt fyrir ítrekaðar æfingar ekki ennþá tekist að venjast :-)

í gærmorgun sestum við hjónin ásamt Jósúa syni okkar uppí gamla græn og svo var keyrt af stað. Fyrsti áfangastaður var Silkiborg en þar tókum við Önnu mágkonu mína uppí, en hún var þar á fundum vegan vinnunnar sinnar. Ferðin til Silkiborgar gékk heldur hægara fyrir sig en upprunarlega var áætlað, þar sem danska vegagerðin var með framkvæmdir á E45. Við fengum því að bíða í biðröð og rétt silast áfram í tæpa klukkustund.

Við stoppuðum í rúmman klukkutíma í Silkiborg, sem er framúrskarandi fallegur bær, sem meðal annars skartar hinu himinnháa Himmelbjarget. Við fórum á útimarkað í miðbæ Silkiborgar, keyptum ávexti og jarðaber og að sjálfsögðu danskar pulsur!! Síðan sátum við á bekk utan við Silkiborg Kirke og virtum fyrir okkur mannlífið og nutum þess að vera öll saman.

Síðan var lagt af stað aftur og ferðin sóttist vel. það verður þó að segjast að ég saknaði verulega þeirra glæsibifreiða sem ég ók á Íslandi áður en allt fór eins og það fór. Mest saknaði ég Peogeot 407 bílsins míns. Hann hafði svo margt sem gamli grænn hefur ekki, t.d. sjálfskiptignu, cruise control og......LOFTKÆLINGU! Hitinn úti var 35 sænskar gráður og þegar yfirferðin skilar 140 kílómetrum á hvern klukkutíma er ekki mögulegt með góðu móti að hafa gluggana opna. Ekki veit ég hvað hitinn inni var mikill en það var heitt! Það hreinlega lak af okkur svitinn alla leiðina.

En það er samt eitt sem gamli grænn hefur sem glæsikerrurnar höfðu ekki: Ég á hann skuldlausann!!! Í dagskiptir það mig ÖLLU máli.

Eftir að hafa glímt við hraðbrautirnar í Þýskalandi og Danmörku í átta klukkutíma lögðum við fyrir utan hús Betu mágkonu og Detlefs. Þau áttu von á okkur Kötu og Jósúa en við höfðum haldið því rækilega leyndu fyrir þeim að Anna systir var með í för. Það voru því gríðarlegir fagnaðarfundir þegar þau Beta og Detlef komu út á móti okkur og sáu leynigestinn. Það var bara yndislegt að sjá og heyra. Og að sjá þær svo allar þrjár faðmast og kyssast var yndislegt. Hrein vinátta og djúp væntumþykja. Dýrmætara en gull!

Móttökurnar voru að venju framúrskarandi. Það verður að viðurkennast að það fyrsta sem ég bað um var eitthvað ískalt og svalandi að drekka... Við áttum svo yndislega kvöldstund, fórum meðal annars rétt utan við bæinn að horfa á sólarlagið, sátum svo í eldhúsi þeirra heiðurshjóna og nutum jafnt frábærra veitinga og yndislegs samfélags. Það var langt gegnið inní nýjan dag þegar loksins var gengið til náða.

Lífið er ljúft - stundum sjáum við bara ekki skóginn fyrir trjánum. Kúnstin er að njóta auknablikanna og gera það best úr öllum kringumstæðum.

Ég elska lífið!!

Hver á hvað???

Þegar ég var strákgutti datt mér það snjallræði í hug að stela úr búð. Það gekk svo ljómandi vel að ég prófaði aftur. Og í nokkur skipti tókst mér að hnupla sælgætisstykkjum og fannst þetta fíansta leið til að mæta þeirri nammiþörf sem ég hafði, en foreldrar mínir höfðu lítin skilning á. En síðan komst upp um kauða! Sennilega hef ég (án þess að muna það í smáatriðum) gleymt að þurrka súkkulaðið úr munnvikunum eða eitthvað í þá áttina. Alla vega komst mamma að því hvað ég hafði gert og ég fékk mikinn skammarlestur. Innihaldið var að ég skyldi leggja stund á heiðarleika því að menn uppskæru alltaf í samræmi við sáninguna. Síðan var nýjasti ránsfengurinn gerður upptækur og mér tilkynnt með festu að ég ætti ekki neitt í þessu súkkulaði, og því kæmi ekki til greina að ég borðaði það. Tvennt ætti ég þó: ég ætti að skammast mín og ég ætti að biðja kaupmanninn afsökunnar.

Slík varð iðrun mín yfir þessum strákapörum að ég ákvað hið snarasta að beygja af glæpabrautinni og gerðist aftur Guðhræddur mömmustrákur ;-)
Enn í dag er ég feginn viðbrögðunum sem ég fékk heimafyrir þegar ég byrjaði að stela úr búð. Hefðu viðbrögðin verið önnur veit ég ekki hvert það hefði getað leitt mig.

Ekki veit ég hvort útrásarvíkingarnir sem rændu íslensku bankana innan frá hafi á æskuárum sínum stolið úr búð. Og ekki dytti mér í hug að væna foreldra þeirra um að hafa gleymt að kenna þeim það sem mamma kenndi mér í æsku. En það er samt athygglisvert hvernig þessir einstaklingar hafa náð að nýta sér ránsfengi sína til alls konar verkefna.

Þannig má lesa í fjölmiðlum í dag að Karl Wernersson hafi haft verulegar tekjur af úthátíð í Galtalækjarskógi um liðan helgi. Hann hafi nefnilega "keypt" skóginn á 300 milljónir fyrir nokkrum árum og fái því tekjur af honum dag. Ekki veit ég hvort bótasjóður Sjóvá Almennra hafi verið notaður til að "kaupa" skóginn, en ljóst er að Karl hefur ekki "keypt" ýkja mikið á útþennsluárum Milestone veldisins. Nú hefur nefnilega komið í ljós að peningarnir sem hann notaði hafa í flestum tilfellum verið stolið úr íslenska bankakerfinu, á kostnað almennings. Það er því hreint fáránlegt að Karl Wernersson skuli ennþá fá tekjur af ránsfengi sínum.

Ekki vekur það síður furðu, að Jón Ásgeir Jóhannesson, sem í septmber sl. átti bara fyrir Diet Coke, skuli þrátt fyrir kyrrsetningu eigna sinna getað snarað fram 1.300.000.000 króna til að greiða upp lán í glæsiíbúð "sinni" í New York.

Ekki veit ég með ykkur kæru lesendur, en ég skil hvorki upp né niður í þessu öllu og mér er það hulin ráðgáta hver á hvað í íslensku þjóðfélagi.

Svona er víst Ísland í dag!